Inmiddels heb ik hier mogen ervaren wat vele ouders zullen (her)kennen: gebroken nachten. Afhankelijk van de dag twee of vier liter sap (plus wat ik gedurende de dag heb opgespaard), dat er ’s nachts door middel van een infuus ingepompt wordt; dat moet er allemaal weer uit, via de natuurlijke weg. Dus minimaal 1x per twee uur naar de W.C…. Maar gelukkig had ik de afgelopen nacht geen kamergenoot (met ook storend gedrag?), dus ik heb alleen last van mezelf: infuus-stroomkabel afkoppelen (gepaard gaand met een alarmpiepje), stommel-de-stommel door m’n kamer, automatische badkamerlamp op vol vermogen…. Superfijn allemaal! (Misschien een beetje lijkend op martelmethodes uit Guantanamo Bay, of een vergelijkbaar resort?)
Morgen uitchecken, en dan thuis uitbrakken.
De haaruitval gaat traag. De groei nog trager. Voor de (voornamelijk? 😉 ) mannen onder ons: al een week niet geschoren, en nauwelijks stoppels. Maar de haren achter op mijn hoofd verzetten zich dapper tegen het onontkoombaar verval. Met pijnlijke haarzakjes tot gevolg. Het gevoel doet denken aan zo’n hoofdkussen met echte donsveertjes, waaruit zo’n vrijdenkend veertje met z’n prikkertje door een gaatje probeert te ontsnappen.
Ach, je knoopt wel eens een praatje aan met ’n lotgenoot. En dan kom je samen tot interessante gedachten. We weten bijvoorbeeld dat de chemo via de urine je lichaam verlaat, gedurende de zes dagen na het einde van de kuur. En dat die urine enigszins giftig is. Iemand opperde het plan om z’n makkers van de golfclub een dienst te bewijzen, door regelmatig een plasje te gaan doen bij de Japanse duizendknoop (da’s dus onkruid) waar ze zo’n last van hebben. Leuk idee!
***********************
Ik meld mij naar verwachting weer dinsdagavond.
