Morgen gaat het gebeuren. Het chemisch slopen van m’n lichaam, in de hoop dat alle slechte cellen dat niet overleven en zoveel mogelijk gezonde cellen wel.
Omdat (tijdelijk) al het haar (ook wenkbrauwen bijvoorbeeld) zal verdwijnen, heb ik voorsorterend alvast een petje gekocht. Om me daaronder een beetje te kunnen verstoppen, en minder aandacht te trekken. (Tegenstrijdig gevoel, als je eigenlijk echt geen pet wilt kopen, om dat dan toch te doen.) Eén van mijn vele voorsorteeracties.
De ascites (en het verdere herstel) gaat de goede kant op. Steeds minder vocht in de buik, 1 kilo nog ongeveer. Hopelijk zet deze lijn door in de komende week.
Het lijken zonnige dagen te worden, en ze hebben daar een dakterras. Mijn voornemen is om daar regelmatig frisse neuzen te scoren, vooral als het op de afdeling druk is met lawaaiig bezoek (van anderen). Ikzelf heb weinig behoefte aan bezoek verwacht ik. (Ik nodig -indien nodig- wel uit, dus please houd je in.) Jullie stapel kaartjes was fijn… (Als de Russen komen, kan ik daar een winter lang mee stoken.) Maar ik hoop hier lekker solitair doorheen te hobbelen, opgesloten in m’n virtuele slakkenhuisje.
***********
Ik meld mij naar verwachting weer in de loop van dinsdag.
