Ze wilden me nog een nachtje houden…… leek me geen goed plan. Want hoe groot is de kans op twee dagen een privékamer, zonder reutelende kamergenoot (met piepende lampjes en/of riekende postoel)?
Nee, als ik chaos en ellende moet doorstaan, dan graag mijn eigen chaos. Dus gewapend met een proteïnedrankje plus voor vier dagen morfine (geweldig spul!) strompelde ik begin deze middag richting Taxi Hans. (Super, dank!)
Inmiddels thuis, boos over alle kuilen in de weg plus al het andere onrecht in de wereld.
Lekker eventjes mopperen nu, maar wel in m’n eigen stoel, en zonder dat ik steeds moet bewijzen dat ik bloeddruk heb.
********
Morgen meld ik wel even of ik nog leef, maar de kans daarop neemt steeds meer toe.