Heel voorzichtig komen de krachten terug. Eerst geestelijk, later lichamelijk (hoop ik).
Pech voor mijn omgeving, want ik begin weer praatjes te krijgen. Want mijn geest wil al van alles, maar mijn lichaam is verzwakt. Traplopen geeft trilbenen, en zelfs ‘zitten’ geeft soms rugpijn! Misschien door allerlei spieren die vrijwel verdwenen zijn.
Ik dwing mezelf dus om wat actiever te worden. Boodschapje doen, stukje lopen; want dan gebruik je ze weer. (En sterken ze hopelijk weer aan.)
Voor het eerst begint ook het kwartje in te dalen dat ik deze beproeving overleefd heb. En inmiddels zie ik daadwerkelijk de tekst op de button die mij door Céleste bij vertrek uit het ziekenhuis (toen naar mijn idee wat voorbarig) werd opgespeld. “Yes! You Did It” staat erop. En daar lijkt het inderdaad op. Nu nog de opgelopen schade herstellen. In een rustig tempo, maar: langzaam is ook een tempo!
***********************
Ik meld mij naar verwachting weer zondagavond.
